مصدر (با to و بدون to) بعد از افعال کمکی

بعد از افعال ویژه کمکی صورت مصدری فعل اصلی به کار برده می شود، این مصدر یا با to به کار می رود و یا بدون to. تنها کافی است این افعال کمکی را به یاد داشته باشید و با تکرار آنها به راحتی تشخیص خواهید داد که به چه شکل از آن ها استفاده کنید. ما در اینجا هر کدام از این افعال را به شما معرفی می کنیم.

کاربرد صورت مصدری فعل اصلی بعد از فعل ویژه کمکی:
1. بعد از افعال be ,have, ought, used مصدر با to قرار می گیرد، به همین لحاظ این گونه افعال وجهی را همیشه با to ذکر می کنند و آنها را به صورت be to, have to, used to می نویسند. چند مثال:
او قرار است برود.

He is to go.

من مجبور هستم کار کنم.

I have to work.

تام بهتر است (یا وظیفه دارد) که به او نامه بنویسد.

Tom ought to write to her.

او یونانی می دانست.

She used to know Greek.

2. بعد از فعل های do, can, may, must, will, shall مصدر بدون to به کار برده می شود. به عنوان مثال:
او روزنامه نمی خواند.

He doesn’t read a newspaper.

او می تواند شنا کند.

She can swim.

شما می توانید (یا اجازه دارید) بروید.

You may go.

من بایستی آن را ببینم.

I must see it.

او به شما کمک خواهد کرد.

He will help you.

3. بعد از افعال dare, need مصدر بدون to قرار می گیرد، اما چنانچه به همراه آنها فعل کمکی do را بکار ببریم، آن وقت فعل اصلی متعاقباً همراه با to خواهد بود. به زوج های متناوب زیر توجه فرمائید.
او لزومی ندارد برود.

He need not go.

او لزومی ندارد برود.

He doesn’t need to go.

چطور جرأت می کنید که بدون اجازه من آن را اقتباس کنید؟

How dare you borrow it without my permission?

او جرأت نکرد چیزی بگوید.

He didn’t dare to say anything.

4. بعد از شکل معلوم افعال heard, saw, let, made نشانه مصدری to به کار برده نمی شود:
ما شنیدیم که او حرف می زد.

We heard him speak.

حرف زدن او شنیده شد. (یا) کسی شنید که او حرف می زد.

He was heard to speak.

من ورود آنها را دیدم.

I saw them arrive.

معلم به شاگرد اجازه داد زودتر برود.

The teacher let the boy leave early.

او بوسیله شلاق زدن، اسب را وادار کرد تندتر برود.

He made the horse run fast by whipping it.